دومین مجموعه غزلم با عنوان عطارد، نیمه اردیبهشت­ ماه همزمان با نمایشگاه کتاب از طریق انتشارات نیماژ عرضه خواهد شد.

عطارد منتخبی از سروده های سالهای 89 تا 92 است .
دو غزل از عطارد را قبلا در همین وبلاگ خوانده ­اید ( غزل های «تیر برق چوبی» و « تو همانی که دلم...» )
باقی غزل ­های عطارد هم در فضایی نزدیک به غزل ­های کتاب قبلی ­ام پیشآمد سروده شده ­اند اما به لحاظ سبک و مضمون و گاهی زبان، تجربه­ های نو تری هستند.

در صفحه مقدمه عطارد آمده است:

"در نگاه اول عطارد تنها نام نزدیک­ترین سیاره به خورشید است. 
سیاره ای کوچک اما سنگین که بیش از همه ­ی سیارات به دور خورشید می ­چرخد و خیلی کمتر از همه به او پشت می­ کند، بطوریکه وقتی نیمه ­ی رو به خورشیدش گرمای شدید را تجربه می­ کند، نیمه ی دیگرش بسیار سرد است.

عطارد طبق آخرین بررسی­ های اختر­شناسی، خودش ماه یکی از سیارات دیگر بوده است اما گرفتار جاذبه ­ی خورشید می­ شود و ماه بودنش را فراموش می ­کند تا به دور خورشید بگردد!
 ضمنا عطارد ماه ندارد! گویی عطارد فقط خورشید را دارد!
(هر چه سیارات از خورشید دورتر می­ شوند، به تناسب اندازه ­یشان تعداد ماه­هایشان بیشتر می­ شود 
آنچنانکه عطارد ماه ندارد و نپتون که آخرین سیاره منظومه شمسی است سیزده ماه دارد)

منظومه ­ی شمسی تابلویی ­ست جامع و شگفت از اصیل ­ترین پیشآمد بشری ؛یعنی عشق که مفاهیمی چون کوچکی و بزرگی، دوری و نزدیکی، سردی و گرمی، جاذب و مجذوب بودن، حقیقی و مجاز بودن و... را در آن می­ توان به نظاره نشست و من به راستگویی ِ نقاشی شهادت می­ دهم که فرموده است:«ان فی السموات و الارض لایات للمؤمنین»آیه 3 سوره جاثیه"

تقدیم به 
چشم ­های غیر مسلحی که هنوز عشق را رصد می ­کنند 
با آرزوی بهترین پیشآمدها....